رکورد مورتالیتی به قیمت له شدن رزیدنت!

ساعت 10 صبح جمعه:
تو پاویون نشستی... یه دفعه: کد 99 کد 99 کد 99 به ICU
(قبلا گفتم که با چه لحن و ریتمی این عددو اعلام میکنن!)

مقنعه مو سرم میکنم ؛ دکمه های مانتو رو یکی در میون میبندم ؛ جفت مبایلامو برمیدارم ؛ عینکم یادم نره ؛ گوشی پزشکیم ... بدو بدو سمت ICU ...
یه مریض arrest قلبی کرده ؛ end stage metastatic cancer داره؛ سرطان توی کل بدنش پخش شده و هیچ امیدی به بهبودش نیست ؛ نفسهاشو که دستگاه میده ؛ قلبشم سعی میکنیم با ماساژ و انواع مختلف داروها و شوک برگردونیم...
بعد از حدود نیم ساعت ؛ بالاخره پالس کاروتید پیدا میکنه ؛ ولی کسی شاد نمیشه ؛ به تجربه به همه ثابت شده که این ریتم گذراست و دوامی نداره... شرح CPR رو مینویسم و میام بیرون...

ساعت 12 ظهر جمعه:
کد 99 کد 99 کد 99 به ICU!
بازم همون مراحل قبلی رو طی میکنم!
همون مریضه... بازم از اول همون کارا رو میکنیم... پرستارا میگن گناه داره ؛ اذیتش نکنیم ؛ این که موندنی نیست ؛ چرا بین این دنیا و اون دنیا معلق بمونه...
سال بالا زنگ میزنه به اتند مربوطه که این مریضو no code اعلام کنیم ولی در کمال ناباوری میگه : نه !!! اگه بازم کد خورد بازم CPRکنین!! 6 ماهه که مورتالیتی ندادم ؛ میخوام رکورد بزنم!( خداییش توی انکولوژی یه رکورده!;)

ساعت 2 بعد از ظهر جمعه:
بازم کد 99 ... بازم بدو بدو... بازم همون کارا... ولی این بار برنگشت... نتیجه اون همه تلاشمون، 4 ساعت عمر بیشتر بود...که نه به درد خودش میخورد نه خونوادش... نمیدونم ارزش داشت یا نه... ولی وجدانم راحته...