خیلی داغونم....
نمیخوام اون بحثهای قدیمی رو یادآوری کنم که چرا به جای اینهمه آدم آشغال و به درد نخور و انگل جامعه، یکی از پیشمون میره که جز خوبی چیزی در وجودش نمیدیدی
بیست و هفت سال عمرش رو صرف درس کردو شد دانشجوی دکترای دانشگاه معروفی مثل شریف...
( کاری که من و خیلیهای دیگه که از آینده خبر نداریم ، با شور و شوق و با امید رسیدن بهش انجام میدیم...و!)
نمیدونم چی بگم!
اگه میدونست تو این سن باید با دنیا خداحافظی کنه هم همین راه رو انتخاب میکرد؟
این سوال به شدت در مورد خودم هم مطرحه...
اگه بدونم عمر زیادی نمونده چیکار میکنم؟
تازه این برنامه ریزی با فرض اینه که بدونم چقدر مونده....
بعضی حوادث تلخ زنگ هشدارند برام.... یه چیزای واضح ولی فراموش شده رو دوباره به یادم میندازند...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر